Uzak Yargıç 3 senede ara ara yazı gönderen kardeşim yine uzaklarda bu sefer daha çok özledik. Özletti kendini. Neyse artık 100 den düştük dönüyor. Takıma olan özlemi için bi' kaç bir şeyler karalamış bize göndermiş. Ve bitişi bir Asker klasiği ile olmuş.
Askerlik en basit tanimiyla ; vakti geldiginde bir erkegin belli bir sure kendini vatanına adamasıdır. Askerliği çağım gelene kadar, yaşamımın çoğunu armasına adamış biri olarak, 15 ay gözümde büyümeden tecil bozdurmak için askerlik şubesine gittim. -ki o kadar gitme diyen abimi ezerek- ve adaletinden hic şüphe duymadığım TSK beni "Vatanın kutsal sayılabilecek 'ücra bir köşesi' için görevlendirdi". Yola düştüğümüzde en yakınım da ki adam kundakta bebeğini bırakıp silah altina gelmişti. Oysa ben amatör de takımımı bırakıp geldim yani ben onun bebeğinin ilk baba dediğin de yanın da olamamanın ne demek olduğunu anlardım ama o takımım ilk maçına çıktığında, ilk golünü attığın da benim tribünde olmamamı anlayamazdı.
Kimse anlamadı da zaten. Arma arkadaşım Feriköy maçındayken benim hissettigim suçluluğu da kimse anlamadı. Benim takımım ligde kaldığında benim içinde pişmanlık barındıran sevincimi anlamadıkları gibi.
Onlar TV de takımlarının maçlarını izlerken benim tek dayanağım -25 derece de bile sıcak tutabilen atkım oldu. Suçluydum ve pişmandım, takımım, "sevdam,kavgam" en zor gunlerindeyken ben vatan derdindeydim oysa benim vatanım da sendin.
Herkes özler sevgiliyi, anayı - babayı. Asıl mesele özlemekti armayı. Sensiz geçen 1.5 sezon, gol diye bağırmadan, deplasman yapmadan, tele çıkmadan, polisle takışmadan en önemlisi seni görmeden geçen 1.5 sezon.
Sensiz geçen günlerin Amına Koyim.
0 yorum:
Yorum Gönder